Migracja, tożsamość i ewolucja translingwizmu Jamesa Joyce’a: Migration, Identity, and the Evolution of James Joyce’s Translingualism

Abstrakt

Obserwacja, że wielojęzyczne eksperymenty Joyce’a i jego translatorski styl pisania są odzwierciedleniem ekspozycji autora na różnorodność językową podczas dobrowolnego wygnania, został już poczyniona przez włoską badaczkę Serenellę Zanotti (2013). Niniejszy artykuł rozszerza tę myśl i podkreśla fakt, że wielojęzyczność irlandzkiego pisarza nigdy nie była statyczna. Doświadczenie wielojęzyczności i translingwimu Joyce’a nieustannie ewoluowało przez całe jego życie jako potrójnego emigranta w kosmopolitycznych miastach europejskich (Trieście, Zurychu i Paryżu) by ostatecznie zaowocować kosmopolitycznym językiem wewnętrznym. Niniejszy artykuł dowodzi zatem, że doświadczenie migracyjne Joyce’a jest podstawą jego ewoluującego stylu literackiego, swoistego translanguagingu lub, innymi słowy, że ten styl powinien być postrzegany jako tekstowe odzwierciedlenie stale rosnącej osobistej ekspozycji na różne języki w kosmopolitycznych środowiskach. Każdy przypadek translingwizmu powinien być zatem rozpatrywany w świetle specyficznego usytuowania czasoprzestrzennego, z którego się wywodzi. Na bazie korespondencji Joyce’a a także jego powieści A Portrait of the Artist as a Young Man (Portret artysty z czasów młodości) (1916), Ulysses (Ulisses) (1922), i Finnegans Wake (Finneganów tren) (1939) artykuł bada, w jaki sposób literackie użycie języka (języków) Joyce’a ewoluowało wraz z rosnącą świadomością metalingwistyczną i sprawnością międzyjęzykową, które charakteryzowały jego codzienne użycie języka jako wielojęzycznego mówcy. Artykuł analizuje również, jakie są implikacje użycia języka (języków) przez Joyce’a dla tłumaczenia jego dzieł literackich oraz jak wybory językowe pisarza wpływają na kwestie migracji i tożsamości artysty.